Zo lang mogelijk thuis: het verhaal van mevrouw Elzinga

Mevrouw Elzinga heeft veel meegemaakt: een hartinfarct, een herseninfarct en een longontsteking. Na deze zware periode leek een aanleunwoning een logische stap. Maar al snel bleek dat deze oplossing niet de gewenste ondersteuning bood. “Ze zou daar gebruik maken van dezelfde zorg als in haar huidige woning,” vertelt dochter Wilma. “Dus mijn moeder is uiteindelijk toch in haar eigen huis gebleven.”

Familie als steunpilaar

Gelukkig staat mevrouw Elzinga er niet alleen voor. Haar dochter helpt met het regelen van praktische zaken, haar zoon woont vlakbij en haar andere dochter iets verderop in Kerkrade. “Ik heb genoeg steun aan mijn familie,” zegt mevrouw Elzinga. “Mijn zus kookt nu voor mij, dat deed ik vroeger voor haar. Dus ik red me heel goed.”

Zorg goed geregeld, maar informatie lastig te vinden

Wilma prijst de zorg die haar moeder krijgt: “De thuiszorg, de ergotherapeut, de buurtschakel, de fysiotherapeut; het is super hoe dat gelopen is.” Toch was het niet altijd eenvoudig om de juiste weg te vinden. “Het is wel onduidelijk waar je je moet melden. Dat was echt even zoeken. Als je wilt dat mensen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, moet je het ook goed organiseren.”

Sociale contacten maken het verschil

Sinds vorig jaar bezoekt mevrouw Elzinga regelmatig het Sjevemethoes om te kletsen en samen te eten. “Eerst wilde ze dat nooit, maar nu geniet ze van de contacten,” vertelt Wilma. Zelf vult mevrouw Elzinga haar dagen met puzzelen, kienen, kaarten en een bezoek aan de kapper. “Mijn puzzelboekje ligt altijd op de keukentafel, want puzzels maken is mijn favoriete tijdverdrijf.”

Zelfstandigheid voorop

Ondanks alles blijft mevrouw Elzinga vasthouden aan haar zelfstandigheid. “Wat ik zelf kan, wil ik nog proberen,” zegt ze vastberaden. “Als het niet meer gaat, dan zeg ik het zelf. Maar ze krijgen me hier echt niet zomaar weg.”