Weer op de been met meerdere hulplijnen
Het verhaal van mevrouw Van den Berg laat zien dat kleine stappen een groot verschil kunnen maken. Dankzij de samenwerking tussen zorgverleners en de inzet van haar familie vond ze langzaam haar ritme terug. Ze doet weer mee, voelt zich nuttig en is onder de mensen. “Het is bijna een wonder.”
In de gezellige huiskamer van mevrouw Van den Berg is het moeilijk voor te stellen dat ze nog niet zo lang geleden ernstig ziek was. “Ik was al een tijdje aan het sukkelen met mijn gezondheid,” vertelt ze. “Als COPD-patiënt ben je wel wat gewend, maar toen ik een gemeen virus opliep, ging het helemaal mis. Ik wist niet meer hoe ik het had.”
De impact was groot. Mevrouw Van den Berg verloor haar eetlust, wilde niet meer drinken en zelfs het leven leek haar geen perspectief meer te bieden. “Ik kon alleen maar denken aan die lucht, die lucht. Zo vreselijk, ik kreeg geen lucht.”
Een intensieve zorgaanpak
Gelukkig stond ze er niet alleen voor. Meander kwam dagelijks langs voor verzorging, en de thuiszorg hielp met het huishouden. Dankzij goede medicatie begon haar gezondheid langzaam te verbeteren. Maar het keerpunt kwam toen ze deelnam aan een proefproject voor zelfredzaamheid. In de proef werken verschillende zorgprofessionals samen om mensen weer zelfstandig en actief te laten leven in huis eigen huis.
Haar dochter Tonnie vertelt: “De begeleiding was echt goed. Er kwam een ergotherapeut, een logopedist, alles was erop gericht om mijn moeder weer op de been te krijgen. De benadering was heel positief. Die probeerde ik zelf ook over te nemen, om haar te stimuleren toch kleine dingen te proberen. Als je eenmaal je kleren aan hebt, voel je je gewoon een ander mens.”
Een wonderlijke ommekeer
Mevrouw Van den Berg noemt haar herstel bijna een wonder. “Mijn adem werd weer beter. Iedereen dacht dat ik het niet zou halen, ik zelf ook. Elke avond bad ik dat het beter zou gaan.” Inmiddels is ze weer actief: ze gaat kienen en doet vrijwilligerswerk bij de maaltijdservice in de kerk van Chevremont. “Daar ben ik onder de mensen. Dat doet me goed.” Tonnie vult aan: “In het begin mopperde mijn moeder wel, maar samen met de zorgverleners hield ik voet bij stuk. Nu is het alsof er nooit iets is gebeurd, het is ongelofelijk. We zijn zo blij dat ze er nog is, en dat ze alles weer kan doen wat ze wil doen.”
Lees ook: