“Het moet altijd om het kind gaan”
Als ouder belanden in de wereld van jeugdzorg betekent vaak onzekerheid, strijd en het gevoel er alleen voor te staan. Nicole Fintelman weet er alles van. Tien jaar lang vocht ze voor passende hulp voor haar zoon met autisme. Inmiddels zet ze zich in om andere ouders te ondersteunen. De gemeente gaat inmiddels heel anders te werk.
Wanneer haar tweede zoon geboren wordt, voelt Nicole meteen dat hij anders is. Hij huilt harder en heftiger dan andere baby’s. Als peuter slaat hij zijn hoofd tegen de grond, met blauwe plekken tot gevolg. Op de kinderopvang loopt het niet goed en ook thuis is het zwaar. Toch lijkt het op school aanvankelijk goed te gaan. Tot Nicole hoort dat haar zoon de dagen onder een tafeltje doorbrengt.
“Hoe konden ze zeggen dat het goed ging, als hij daar verstopt zat?” vraagt ze zich af. Ze krijgt het opvoedprogramma Triple P toegewezen. “Maar een standaard riedeltje over rust en regelmaat was niet wat mijn kind nodig had.” Na aandringen volgt een test: de diagnose autisme. Het telefoontje met de mededeling staat in haar geheugen gegrift. “Geen uitleg, geen begeleiding. Ik moest het er maar mee doen.”
Op school verandert er weinig. Omdat haar zoon geen overlast veroorzaakt, voelt de school zich niet verplicht extra ondersteuning te bieden. Nicole besluit zelf te zoeken en vindt speciaal onderwijs in Heerlen. In een kleine ‘autiklas’ met acht kinderen bloeit haar zoon op. Met ambulante begeleiding en af en toe logeeropvang voor de kinderen ontstaat er weer lucht in het gezin.
Toch blijft de strijd. Na enkele jaren mag haar zoon terug naar regulier onderwijs. “In eerste instantie leek terugkeer niet mogelijk omdat de klas te vol was. Maar uiteindelijk is het na een hoop gesprekken en onderzoek gelukkig wel gelukt.”
Voor Nicole voelt het alsof ze al tien jaar aan het vechten is. “Instanties werken niet altijd mee. In alles mis ik de stem van de kinderen. Terwijl het juist altijd om het kind moet gaan. Ouders worden vaak aan hun lot overgelaten. Sommigen laten het maar gebeuren omdat ze niet weten wat ze moeten doen.”
Juist die signalen hebben ertoe geleid dat de gemeente Kerkrade haar werkwijze heeft veranderd. Er wordt nu veel nauwer gekeken of de afgesproken hulp ook daadwerkelijk geleverd wordt en of de doelen gehaald worden. Ouders krijgen ook beter inzicht in wat er gebeurt en hoe de samenwerking met hulpverleners verloopt. Gesprekken vinden zoveel mogelijk bij gezinnen thuis plaats, samen met de betrokken professionals.
Zelf noemt Nicole zich assertief. Haar ervaringen hebben haar weerbaar gemaakt. Maar ze beseft dat niet iedereen dat kan. Juist daarom wil ze anderen bijstaan. “Door mijn weg in de jeugdzorg ken ik de mogelijkheden. Ik wil ouders helpen de juiste keuzes te maken.”
Na jaren strijd ziet ze toch lichtpuntjes. Ook bij de gemeente is er het inzicht dat de aanpak beter moet. “Het gaat erom dat iedereen samenwerkt, in het belang van het kind. Dáár draait het om.”
Lees ook: